Η καθιερωμένη αφήγηση για την ιστορία των επιστημών στον ελληνικό χώρο του 17ου και του 18ου αιώνα εστιάζει στις διαδικασίες με τις οποίες τα αποτελέσματα της Επιστημονική επανάστασης μεταφέρθηκαν σε ένα πνευματικό πλαίσιο που βρισκόταν σε κατάσταση διανοητικής αδράνειας, εξαιτίας της παρατεταμένης Οθωμανικής κυριαρχίας. Τι θα γίνει, όμως, αν δούμε τα έργα των λογίων της εποχής όχι ως εκδηλώσεις μια άτολμης προσπάθειας να προσπελάσουν την ήδη διαμορφωμένη επιστήμη, αλλά ως μαρτυρίες της ενεργητικής συμβολής τους στον διάλογο σχετικά με τη νέα φιλοσοφική θεώρηση της φύσης, ο οποίος διαπερνά ολόκληρο τον 18ο αιώνα; Πόσο αλλάζει την εικόνα μας για την ελληνική πνευματική ζωή των προεπαναστατικών χρόνων αυτή η ιστοριογραφική μετατόπιση; Ποιους νέους πρωταγωνιστές φέρνει στο προσκήνιο; Και -πάνω απ\' όλα- πώς συμβάλλει στην καλύτερη κατανόηση του πολύμορφου και ετερογενούς διανοητικού περιβάλλοντος από το οποίο αναδύθηκε η επιστήμη στην Ευρώπη;